Op 19 februari arriveerden oma en opa. Wat was het fijn om hen in ons huis te kunnen verwelkomen. Ze stelden vast dat de meisjes een pak gegroeid waren, maar voor de rest nog niet veel veranderd. Nog even luidruchtig, nog even veel energie, nog even 'prinses'.
Veel tijd om tot rust te komen, hadden oma en opa niet. De volgende ochtend gingen ze samen met Roos kijken naar het optreden van Sam naar aanleiding van de 'annual day' van Sam's school. Sam kreeg een Rajastaans pak aan en zette een Rajastaanse dans neer.
Mama en papa konden deze vertoning helaas niet bijwonen. Mama moest op hetzelfde ogenblik speechen op het event alwaar de boekjes die ze hielp vertalen officiëel werden voorgesteld.
Zondag 21 februari vertrokken we per vliegtuig naar Amritsar.
Amritsar is gelegen in de Punjab en ligt niet zo ver van Pakistan. Het is het spirituele centrum van het sikhisme doordat de Gouden Tempel er gevestigd is. Elke sikh moet de stad minstens één keer in zijn leven bezoeken waardoor er meestal duizenden pelgrims zijn.
We logeerden in een zeer aangenaam hotel, Ista. Leuke kamers die altijd keurig werden opgemaakt, zelfs Roosjes knuffel, Ammeke, werd netjes in een bepaalde houding op het bed gelegd. Grappig...
Verder konden we genieten van een fitnessruimte, mooi design, een aangenaam verwarmd zwembad en ook erg lekker eten. Opa was vooral door dit laatste onder de indruk aangezien dit niet meteen iets is dat je verwacht wanneer je pas in India arriveert. De kinderen op hun beurt vonden vooral het zwembad de max. Het duurde niet lang of ze waren aan het zwemmen. Sam eerst wat aarzelend, het was dan ook enkele maanden geleden dat ze nog gezwommen had (openbare zwembaden bestaan hier niet). Maar na een beetje wennen durfde ze oma toch los te laten en riep ze uitgelaten: 'kijk, ik kan wemme!'.
In de late namiddag vertrokken we naar de laatste controlepost aan de Indiase grens bij Wagah. Het ligt zo'n 10 kilometer van Amristar. Aan de andere kant van de controlepost ligt Pakistan. Elke avond marcheren twee wachters in een imposant uniform aan weerszijden van de grens naar hun vlaggenmast en strijken onder trompetgeschal en gejoel van de vele toeschouwers hun vlag. Deze ceremonie trekt dagelijks een massa kijklustigen, zowel langs de kant van Pakistan als die van India. Dit spektakel wilden we dan ook niet missen.
Toen we met de auto arriveerden stond er al een gigantische rij wachtenden. Wij schoven mee aan, al bleek dat achteraf niet nodig te zijn. Er was namelijk een aparte tribune voor de westerlingen.
De sfeer was geweldig. Zowel aan Indiase als aan Pakistaanse zijde werd het publiek opgezweept. Er werd muziek gespeeld, er werden leuzen gescandeerd, er werd geroepen, getierd en gedanst. Erg indrukwekkend om zien. In 1947 werd Pakistan van India gescheiden. De scheiding ligt dus nog erg vers in het geheugen en is nog steeds een gevoelig thema.
's Avonds bezochten we dan de Gouden Tempel, het spirituele centrum van de sikhs. De tempel werd gebouwd aan het einde van de 16de eeuw. Je kan er hindoe- en islamitische stijlen in herkennen. De tempel is echt prachtig. Zelden maakte een bouwwerk op mij zo veel indruk. Maar ook de sfeer is er geweldig. Iedereen kan binnen de muren van deze tempel gratis eten krijgen. Dagelijks zouden er duizenden pelgrims in de gemeenschappelijke eetzaal hun maaltijd verorberen. Deze maaltijden worden bereid door tientallen vrijwilligers. De sfeer is er erg open. Dit alles staat symbool voor de kastenvrije, egalitaire maatschappij die de sikhs uitdragen. Het viel ook op dat er hier niet voortdurend om 'bakshish', fooien werd gevraagd. Vrijwillige arbeid leveren voor een goed doel is voor de sikhs erg belangrijk.
Om 22 uur wordt het heilige boek, de Guru Granth Sahib, in een soort optocht en onder voortdurend bidden, zingen en muziek plechtig vanuit de Hari Mandir (het gouden deel) naar de Akal Takht gebracht (het hoofdkwartier van de sikhs waarin de zwaarden en vlaggenstokken van de goeroes en 's nachts dus ook het heilige boek bewaard worden). Je mond valt open van de spiritualiteit en de rituelen. Indrukwekkend.
De dag nadien zetten we ons bezoek aan de tempel verder. We bezochten de keukens, de plaatsen waar het water tot drinkwater gezuiverd wordt, de eetplaats en dan de tempel zelf. Allemaal bijzonder de moeite waard, ook de kinderen vonden het fascinerend. Papa mocht in de ketel met rijstpap roeren. Roos en Sam mochten mee chapati rollen en afwassen. Wat wil een kind nog meer?
Jallianwala Bagh, vlakbij de tempel, is een ommuurd park waar in 1919 zo'n 5000 Indiërs een bijeenkomst hielden. Op een bepaald ogenblik gaf de Britse brigadier-generaal Dyer aan 150 soldaten uit het niets het commando om op de mensen te beginnen schieten. Zes minuten later waren zo'n 400 mensen gedood en ongeveer 1500 mensen gewond, al zijn exacte cijfers niet gekend. Er werd in dit park een gedenksteen gezet en de kogelgaten in de muren kan je nog steeds zien. Deze trieste en aangrijpende gebeurtenis werd ook in de film 'Ghandi' aangehaald en verfilmd.
Verder bezochten opa en papa nog de Ram Tirath, een hindoetempel met een groot Hanuman-beeld (de aapgod). Maar dit was naar wat ze vertelden echt de trip niet waard.
Nu zijn oma en opa vertrokken voor hun rondreis. Onder andere Old Delhi, Agra, Gwalior en Jaipur staan op hun programma. We zijn erg benieuwd naar hun relaas!
Veel tijd om tot rust te komen, hadden oma en opa niet. De volgende ochtend gingen ze samen met Roos kijken naar het optreden van Sam naar aanleiding van de 'annual day' van Sam's school. Sam kreeg een Rajastaans pak aan en zette een Rajastaanse dans neer.
Mama en papa konden deze vertoning helaas niet bijwonen. Mama moest op hetzelfde ogenblik speechen op het event alwaar de boekjes die ze hielp vertalen officiëel werden voorgesteld.
Zondag 21 februari vertrokken we per vliegtuig naar Amritsar.
Amritsar is gelegen in de Punjab en ligt niet zo ver van Pakistan. Het is het spirituele centrum van het sikhisme doordat de Gouden Tempel er gevestigd is. Elke sikh moet de stad minstens één keer in zijn leven bezoeken waardoor er meestal duizenden pelgrims zijn.
We logeerden in een zeer aangenaam hotel, Ista. Leuke kamers die altijd keurig werden opgemaakt, zelfs Roosjes knuffel, Ammeke, werd netjes in een bepaalde houding op het bed gelegd. Grappig...
Verder konden we genieten van een fitnessruimte, mooi design, een aangenaam verwarmd zwembad en ook erg lekker eten. Opa was vooral door dit laatste onder de indruk aangezien dit niet meteen iets is dat je verwacht wanneer je pas in India arriveert. De kinderen op hun beurt vonden vooral het zwembad de max. Het duurde niet lang of ze waren aan het zwemmen. Sam eerst wat aarzelend, het was dan ook enkele maanden geleden dat ze nog gezwommen had (openbare zwembaden bestaan hier niet). Maar na een beetje wennen durfde ze oma toch los te laten en riep ze uitgelaten: 'kijk, ik kan wemme!'.
In de late namiddag vertrokken we naar de laatste controlepost aan de Indiase grens bij Wagah. Het ligt zo'n 10 kilometer van Amristar. Aan de andere kant van de controlepost ligt Pakistan. Elke avond marcheren twee wachters in een imposant uniform aan weerszijden van de grens naar hun vlaggenmast en strijken onder trompetgeschal en gejoel van de vele toeschouwers hun vlag. Deze ceremonie trekt dagelijks een massa kijklustigen, zowel langs de kant van Pakistan als die van India. Dit spektakel wilden we dan ook niet missen.
Toen we met de auto arriveerden stond er al een gigantische rij wachtenden. Wij schoven mee aan, al bleek dat achteraf niet nodig te zijn. Er was namelijk een aparte tribune voor de westerlingen.
De sfeer was geweldig. Zowel aan Indiase als aan Pakistaanse zijde werd het publiek opgezweept. Er werd muziek gespeeld, er werden leuzen gescandeerd, er werd geroepen, getierd en gedanst. Erg indrukwekkend om zien. In 1947 werd Pakistan van India gescheiden. De scheiding ligt dus nog erg vers in het geheugen en is nog steeds een gevoelig thema.
's Avonds bezochten we dan de Gouden Tempel, het spirituele centrum van de sikhs. De tempel werd gebouwd aan het einde van de 16de eeuw. Je kan er hindoe- en islamitische stijlen in herkennen. De tempel is echt prachtig. Zelden maakte een bouwwerk op mij zo veel indruk. Maar ook de sfeer is er geweldig. Iedereen kan binnen de muren van deze tempel gratis eten krijgen. Dagelijks zouden er duizenden pelgrims in de gemeenschappelijke eetzaal hun maaltijd verorberen. Deze maaltijden worden bereid door tientallen vrijwilligers. De sfeer is er erg open. Dit alles staat symbool voor de kastenvrije, egalitaire maatschappij die de sikhs uitdragen. Het viel ook op dat er hier niet voortdurend om 'bakshish', fooien werd gevraagd. Vrijwillige arbeid leveren voor een goed doel is voor de sikhs erg belangrijk.
Om 22 uur wordt het heilige boek, de Guru Granth Sahib, in een soort optocht en onder voortdurend bidden, zingen en muziek plechtig vanuit de Hari Mandir (het gouden deel) naar de Akal Takht gebracht (het hoofdkwartier van de sikhs waarin de zwaarden en vlaggenstokken van de goeroes en 's nachts dus ook het heilige boek bewaard worden). Je mond valt open van de spiritualiteit en de rituelen. Indrukwekkend.
De dag nadien zetten we ons bezoek aan de tempel verder. We bezochten de keukens, de plaatsen waar het water tot drinkwater gezuiverd wordt, de eetplaats en dan de tempel zelf. Allemaal bijzonder de moeite waard, ook de kinderen vonden het fascinerend. Papa mocht in de ketel met rijstpap roeren. Roos en Sam mochten mee chapati rollen en afwassen. Wat wil een kind nog meer?
Jallianwala Bagh, vlakbij de tempel, is een ommuurd park waar in 1919 zo'n 5000 Indiërs een bijeenkomst hielden. Op een bepaald ogenblik gaf de Britse brigadier-generaal Dyer aan 150 soldaten uit het niets het commando om op de mensen te beginnen schieten. Zes minuten later waren zo'n 400 mensen gedood en ongeveer 1500 mensen gewond, al zijn exacte cijfers niet gekend. Er werd in dit park een gedenksteen gezet en de kogelgaten in de muren kan je nog steeds zien. Deze trieste en aangrijpende gebeurtenis werd ook in de film 'Ghandi' aangehaald en verfilmd.
Verder bezochten opa en papa nog de Ram Tirath, een hindoetempel met een groot Hanuman-beeld (de aapgod). Maar dit was naar wat ze vertelden echt de trip niet waard.
Nu zijn oma en opa vertrokken voor hun rondreis. Onder andere Old Delhi, Agra, Gwalior en Jaipur staan op hun programma. We zijn erg benieuwd naar hun relaas!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten